Mały wiosenny wyjazd do Swajcarii ...

Nie do tej pośrodku Europy, znanej z wysokich gór, niezawodnych zegarków i głębokich sejfów bankowych, nawet nie do tej o niskich górach ale za to licznych, malowniczych jeziorach i ciekawych tradycjach czyli Kaszubskiej...

Pojechaliśmy do Szwajcarii Normandzkiej we Francji, w niewielki górzysty region na południe od Caen, najwyższy szczyt, góra Pinson osiąga wysokość 362 m npm. To mniej niż Góry Świętokrzyskie, nawet mniej niż Roztocze... ale są to jednak góry, o czym przekonaliśmy się szybko przy podejściach, krótkich ale ostrych.

Naszą bazę stanowił kamping nad uroczą, tajemniczą, skrytą w zaroślach rzeczką przebijającą się między górami. Atmosfera bardziej dla pieszych lub rowerowych wędrowników z małymi namiotami niż dla samochodziarzy w wypasionych kamperach.
Pytamy czy można palić ognisko : tak, można, jest na to przewidziane miejsce, a drzewo ? ... nazbierajcie sobie w lesie !
Tak więc poszliśmy po chrust do lasu ...

Pierwszy objazd okolicy; osiedle o wyjątkowo krótkiej nazwie - Bo. Mała wioska z  murowanymi domkami z granitowych „cegiełek”, jak tu wszędzie. Mały, bardzo stary kościółek z XII w., rozbudowany w XIV w. i z wieżą dobudowaną w XIX w. Po przebudowach stał się ponadczasowy, jako jedyny ślad z jego wiekowej przeszłości pozostało gotycke, ostrołukowe ale zamurowane okno w prezbiteruium.





Zjeżdżamy w dolinę obramowaną wałem zbocza, na którym pionowe, szare skały sterczą groźnie powyżej gęstego lasu. Dołem, rozlewająca się dość szeroko rzeka, tworzy raj dla amatorów kajakarstwa. Nad nią pozostał budynek dawnego młyna oraz inny wiekowy dom o tutejszej typowej architekturze, ozdobiony czerwono kwitnącymi pelargoniami na oknach.







Dalej w kierunku północnym rozciąga się szeroka, żyzna dolina. Jej brzegiem, u podnóża stromych, skalistych choć niezbyt wysokich gór płynie rzeka. Korzystamy z pięknej pogody i wdrapujemy się znakowanym szlakiem na punkt widokowy, skąd mamy wspaniałą panoramę na dolinę obramowaną niebieską wstęgą rzeki. W jej zakolu widzimy szachownicę zielonych i żółtych łąk i pól uprawnych oraz rozsiane pomiędzy nimi małe osiedla.







Schodzimy inną ścieżką i trafiamy na dawny wiadukt kolejowy, niesamowicie wysoki, wybudowany nad rzeką głęboko wciętą w wąwóz. Obecnie służy  za promenadę, kolejka już nie kursuje od dawna.



Na dole, nad rzeką jest ośrodek rekracyjny, są restauracje, bary, wypożyczalnia kajaków, teren na pikniki. Tędy też przebiegają piesze szlaki turystyczne i trasa rowerowa. W jednym z barów popijamy lokalne piwo, bardzo oryginalne w smaku i bardzo dobre. Wracając na parking, „zagradza” nam drogę wspaniała salamandra, piękna jak z obrazka w encyklopedii, czarna z pomarańczowym wzorkiem. Staramy się wyperswadować jej przekraczanie niebezpiecznej szosy w dzień i odprowadzić jak najdalej w lasek.
c.d.n.

W 2023 roku będzie 6 długich weekendów, 3 z nich wymagają jednego, dodatkowego dnia urlopu.

1 stycznia  (niedziela) Nowy Rok
6 stycznia  (piątek) Trzech Króli

9 kwietnia  (niedziela) Wielkanoc
10 kwietnia  (poniedziałek) Poniedziałek Wielkanocny

1 maja  (poniedziałek) Święto Pracy
3 maja  (środa) Święto Konstytucji 3 Maja
28 maja  (niedziela) Zielone Świątki

8 czerwca  (czwartek) Boże Ciało

15 sierpnia  (wtorek) Święto Wojska Polskiego, Wniebowzięcie NM

1 listopada  (środa) Wszystkich Świętych
11 listopada  (sobota) Święto Niepodległości

25 grudnia  (poniedziałek) Boże Narodzenie
26 grudnia  (wtorek) Boże Narodzenie

Nasza samochodowa bułgarska wędrówka w 2022 roku ograniczyła się jedynie do regionu południowo-zachodniego. Nie, nie dlatego że wybrzeże straszyło ponownie covidem -19, po prostu zainteresowały nas obiekty w głębi kraju.

To następna partia wrażeń z naszych wakacji. Etap trzeci.

Opis pierwszego etapu jest tu : https://forumbis.voyageforum.pl/showthread.php?tid=134

A drugiego etapu tu : https://forumbis.voyageforum.pl/showthread.php?tid=135

Jeśli ktoś dysponuje pewnym zapasem czasu, nie tylko pędzi autostradą Sofia – Burgas na nadmorską kwaterę to polecam przejazd szosą krajową u podnóża Starej Planiny. Opisane tu obiekty można łatwo zwiedzić w drodze nad morze Czarne w ramach krótkich przystanków po drodze. Warto także skręcić z głównej drogi między Zlatnicą a Klisurą na południe do uroczej, klimatycznej Koprivszticy, to tylko kilkanaście kilometrów. Jej opis jest w poprzednim odcinku naszych wakacyjnych opowieści.

Po opuszczeniu Koprivszticy, dotarliśmy do drogi prowadzącej z Sofii prosto na wschód, w stronę piaszczystych plaż.

Interesuje nas Anevo, niewielkie osiedle na 2 km przed miastem Sopot, przecięte główną szosą.
Mijamy zabudowania, po prawej w oddali dolina rzeki Strumy, po lewej na horyzoncie wysokie szczyty Starej Planiny. Wypatrujemy u ich podnóża tego poszukiwanego pagóra z ruinami „Anevsko Kale” , zamku  z XII – XIVwieku. Coś tam majaczy na stożkowym szczycie, jest nawet mały drogowskaz, skręcamy, uliczka z rzadkimi domkami kończy się i przechodzi w drogi gruntowe, wybieramy jedną, na wyczucie, biegnącą zawijasami pod górkę poprzez dębowy lasek. Ciągle mamy na oku te ruiny na szczycie i ledwo zauważamy ruiny tuż obok. Tym razem jest tablica z opisem.



To ruiny, przyziemia jedynie, dawnej cerkwii z XIII – XIV wieku. Była niewielka z absydą, wokół jest jeszcze kilka trudnych do zidentyfikowania resztek murków, tyle pozostało z osady podzamcza.

Zamek widać wysoko na szczycie, na skale, fragmenty murów, a obok wieży, lub innej budowli, osięgają 12 – 14 m. W końcu XIII wieku byla tu potężna forteca z 8 wieżami, budynkami rezydencyjnymi, poniżej znajdowała się kaplica.



W Bułgarii zachowało się bardzo niewiele ruin średniowiecznych zamków. Podejście zapowiada się bardzo strome, wzgórze ma 850 m wysokości. Wprawdzie prowadzi na nie „ekopateka” ale jest późne popołudnie ... nie wchodzimy.

W okolicy jest i inny zamek, na planie czworokąta, z czterema narożnymi wieżami, tyle że nowożytny, z XXI wieku i .... w winnicy „Chateau Kopsa”. Jest tu hotel, spa, restauracja i degustacja. Tu wchodzimy ...



Na nocleg, znaczy na biwak, powracamy w ruiny podzamcza i cerkwi. Jest tu nawet miejsce na ognisko zabezpieczone kamieniami i blacha do grila.

Następnego dnia zwiedzamy pobliskie miasto Sopot. Taka nazwa oznacza, że są tu liczne źródła. Brak jakiejkolwiek informacji gdzie znajduje się starsza, zabytkowa dzielnica. Oceniamy, że chyba powyżej na uboczu pod lasem. Jedziemy, klucząc po coraz węższych uliczkach. I rzeczywiście prawie na każdym skrzyżowaniu jest jakieś obmurowane ujęcie wody, choćby kran, dostępne dla wszystkch.
Stare centrum miasta z zabytkową architekturą, kościołem, „kompleksem etnograficznym” mieści się w północnej części Sopotu.

Na jednej z ulic jest wolna biblioteka – wypożyczalnia; kiosk z darmowymi książkami dla chętnych czytelników. Dość oryginalny, gdyż znajduje się w pniu starej topoli czarnej, posadzonej w 1848 roku. Był to symbol miasta. W 1990 roku trafił w nią piorun i drzewo spaliło się, pozostał gruby pień. W 170 rocznicę śmierci Ivana Vazowa, urodzonego w Sopocie, słynnego pisarza, poety i działacza walczącego o wyzwolenie kraju spod panowania tureckiego, władze miejskie urządziły tę „Topolową bibliotekę”.



Zwiedzamy muzeum etnograficzne mieszczące się w zabytkowym obejściu z epoki „renesansu bułgarskiego”. Skromna brama i typowy wysoki, płot kryją piękny ogród zadziwiający soczystą zielonością roślin, pełen kolorowych kwiatów, wciśniety pomiędzy plątaninę budynków o bielonych ścianach.





W ich wnętrzach widzimy obfite zbiory eksponatów; narzędzi, naczyń, przedmiotów codziennego użytku, ubiorów, tkanych ręcznie kilimów...  Obecnie wiekszość z nich już została zapomniana bo niepotrzebna albo zastąpiona przez wyroby plastikowe a nawet różne automaty....













Spacerujemy po tej dzielnicy, dość pustawej, bez tłumu turystów depczących po piętach. Trzeba jednak przyznać, że tutejsze obiekty są w skromniejszym stylu, chyba bardziej prowincjonalnym, o niższych wartościach artystycznych wobec bardziej znanych miejscowości.





Natomiast cerkiew św. Piotra i Pawła jest już osobliwością, wysoki budynek ozdobiony filarami i pilastrami wokół i okienkami na fasadzie o dekoracyjnej formie, wyrażnie świadczy o barokowym stylu i okresie powstania, połowa XIX wieku. A wewnątrz, też ciekawostka konstrukcyjna; każdy filar wspiera się  na wielkim głazie, lekko jedynie ociosanym. Stojąca osobno dzwonnica  prezentuje już spokojny, klasyczny styl.