Bułgarska trasa u podnóża Starej Płaniny przez Karłovo, Kazanłyk ... Rożaną Doliną

[Pixi]

Nasza samochodowa bułgarska wędrówka w 2022 roku ograniczyła się jedynie do regionu południowo-zachodniego. Nie, nie dlatego że wybrzeże straszyło ponownie covidem -19, po prostu zainteresowały nas obiekty w głębi kraju.

To następna partia wrażeń z naszych wakacji. Etap trzeci.

Opis pierwszego etapu jest tu : https://forumbis.voyageforum.pl/showthread.php?tid=134

A drugiego etapu tu : https://forumbis.voyageforum.pl/showthread.php?tid=135

Jeśli ktoś dysponuje pewnym zapasem czasu, nie tylko pędzi autostradą Sofia – Burgas na nadmorską kwaterę to polecam przejazd szosą krajową u podnóża Starej Planiny. Opisane tu obiekty można łatwo zwiedzić w drodze nad morze Czarne w ramach krótkich przystanków po drodze. Warto także skręcić z głównej drogi między Zlatnicą a Klisurą na południe do uroczej, klimatycznej Koprivszticy, to tylko kilkanaście kilometrów. Jej opis jest w poprzednim odcinku naszych wakacyjnych opowieści.

Po opuszczeniu Koprivszticy, dotarliśmy do drogi prowadzącej z Sofii prosto na wschód, w stronę piaszczystych plaż.

Interesuje nas Anevo, niewielkie osiedle na 2 km przed miastem Sopot, przecięte główną szosą.
Mijamy zabudowania, po prawej w oddali dolina rzeki Strumy, po lewej na horyzoncie wysokie szczyty Starej Planiny. Wypatrujemy u ich podnóża tego poszukiwanego pagóra z ruinami „Anevsko Kale” , zamku  z XII – XIVwieku. Coś tam majaczy na stożkowym szczycie, jest nawet mały drogowskaz, skręcamy, uliczka z rzadkimi domkami kończy się i przechodzi w drogi gruntowe, wybieramy jedną, na wyczucie, biegnącą zawijasami pod górkę poprzez dębowy lasek. Ciągle mamy na oku te ruiny na szczycie i ledwo zauważamy ruiny tuż obok. Tym razem jest tablica z opisem.



To ruiny, przyziemia jedynie, dawnej cerkwii z XIII – XIV wieku. Była niewielka z absydą, wokół jest jeszcze kilka trudnych do zidentyfikowania resztek murków, tyle pozostało z osady podzamcza.

Zamek widać wysoko na szczycie, na skale, fragmenty murów, a obok wieży, lub innej budowli, osięgają 12 – 14 m. W końcu XIII wieku byla tu potężna forteca z 8 wieżami, budynkami rezydencyjnymi, poniżej znajdowała się kaplica.



W Bułgarii zachowało się bardzo niewiele ruin średniowiecznych zamków. Podejście zapowiada się bardzo strome, wzgórze ma 850 m wysokości. Wprawdzie prowadzi na nie „ekopateka” ale jest późne popołudnie ... nie wchodzimy.

W okolicy jest i inny zamek, na planie czworokąta, z czterema narożnymi wieżami, tyle że nowożytny, z XXI wieku i .... w winnicy „Chateau Kopsa”. Jest tu hotel, spa, restauracja i degustacja. Tu wchodzimy ...



Na nocleg, znaczy na biwak, powracamy w ruiny podzamcza i cerkwi. Jest tu nawet miejsce na ognisko zabezpieczone kamieniami i blacha do grila.

Następnego dnia zwiedzamy pobliskie miasto Sopot. Taka nazwa oznacza, że są tu liczne źródła. Brak jakiejkolwiek informacji gdzie znajduje się starsza, zabytkowa dzielnica. Oceniamy, że chyba powyżej na uboczu pod lasem. Jedziemy, klucząc po coraz węższych uliczkach. I rzeczywiście prawie na każdym skrzyżowaniu jest jakieś obmurowane ujęcie wody, choćby kran, dostępne dla wszystkch.
Stare centrum miasta z zabytkową architekturą, kościołem, „kompleksem etnograficznym” mieści się w północnej części Sopotu.

Na jednej z ulic jest wolna biblioteka – wypożyczalnia; kiosk z darmowymi książkami dla chętnych czytelników. Dość oryginalny, gdyż znajduje się w pniu starej topoli czarnej, posadzonej w 1848 roku. Był to symbol miasta. W 1990 roku trafił w nią piorun i drzewo spaliło się, pozostał gruby pień. W 170 rocznicę śmierci Ivana Vazowa, urodzonego w Sopocie, słynnego pisarza, poety i działacza walczącego o wyzwolenie kraju spod panowania tureckiego, władze miejskie urządziły tę „Topolową bibliotekę”.



Zwiedzamy muzeum etnograficzne mieszczące się w zabytkowym obejściu z epoki „renesansu bułgarskiego”. Skromna brama i typowy wysoki, płot kryją piękny ogród zadziwiający soczystą zielonością roślin, pełen kolorowych kwiatów, wciśniety pomiędzy plątaninę budynków o bielonych ścianach.





W ich wnętrzach widzimy obfite zbiory eksponatów; narzędzi, naczyń, przedmiotów codziennego użytku, ubiorów, tkanych ręcznie kilimów...  Obecnie wiekszość z nich już została zapomniana bo niepotrzebna albo zastąpiona przez wyroby plastikowe a nawet różne automaty....













Spacerujemy po tej dzielnicy, dość pustawej, bez tłumu turystów depczących po piętach. Trzeba jednak przyznać, że tutejsze obiekty są w skromniejszym stylu, chyba bardziej prowincjonalnym, o niższych wartościach artystycznych wobec bardziej znanych miejscowości.





Natomiast cerkiew św. Piotra i Pawła jest już osobliwością, wysoki budynek ozdobiony filarami i pilastrami wokół i okienkami na fasadzie o dekoracyjnej formie, wyrażnie świadczy o barokowym stylu i okresie powstania, połowa XIX wieku. A wewnątrz, też ciekawostka konstrukcyjna; każdy filar wspiera się  na wielkim głazie, lekko jedynie ociosanym. Stojąca osobno dzwonnica  prezentuje już spokojny, klasyczny styl.