Nomadowanie w Namibii

[Pixi]

Conocnymi gośćmi są stada słoni, zebr, kudu - antylop o kręconych rogach, szarym tułowiu z kilkoma białymi paskami. Czasem przychodzą też lwice lub przebiegnie szakal. Pewnej nocy obserwujemy pojedynek słonia z nosorożcem ponieważ ci sąsiedzi nie lubią się zbytnio i to nie słoń wygrał, raczej dał za wygraną, dla świętego spokoju, mimo że słoni było...39 !. Nosorożec zajął się, niedwuznacznie, swoją panią nosorożcową i już nie przeszkadzał słoniom. Kiedyś w nocy przyszedł leopard, próbując napić się z zachowaniem całej ostrożności, co wyglądało zabawnie bo nie chciał zbliżyć się za bardzo do wody a będąc w przysiadzie i wyciągając daleko szyję trudno mu było pić.
Zdarzają się też noce, gdy jedynymi gośćmi są wielka sowa i króliczek.







Rano przychodzą zebry, zawsze w dużym stadzie i kudu bardziej samodzielne.

pan i pani żyrafowie



Dnie poświęcamy na objazd zachodniej części Etoshy. Ponieważ znamy troszeczkę topografię parku, wiemy gdzie i jakich zwierząt można się spodziewać. Zresztą o szczególnie ciekawym wydarzeniu informują inni turyści w mijanych samochodach.
Sueda i Salvadora, na wsch. od Halali to dobre miejsca na lwy, widzieliśmy ich tu 13, niestety dość daleko i pod słońce, bezużyteczne z fotograficznego punktu widzenia. Tego ranka jest ich 7, rozłożone leniwie na brzegu suchego jeziora Pan, zajmującego olbrzymią powierzchnię parku od północy. Są jednak zbyt daleko.





Lwy udało nam się zobaczyć później. Koło sztucznego stawu w Goas grupa zebr jest wyraźnie poddenerwowana, oryxy – jasne antylopy o podpalanych nóżkach i bardzo długich, cienkich, prostych rogach nie odważają się podejść do wody i springboki też trzymają się z daleka. Pomiędzy laskiem a wodą, za zwalonym, grubym pniem rozłożyły się lwy, jest ich 5. Ten piąty to wyraźnie grzywiasty samiec. Lwy jak to lwy, nie wykazują wielkiej aktywności ale w pewnym momencie samiec wstaje, ciągnie samicę do wody, piją razem, potem odchodzą i dokonują tego przewidywanego aktu, niestety chowając się za tym grubym pniem.
Któregoś dnia na głównej drodze parku panuje wyraźne poruszenie między autami turystów i wieść głosi, że są lwy w Nebrowni. Przybywamy akurat na spektakl, 5 młodych samców wyleguje się w trawie, niedopuszczając innych zwierząt do wodopoju. Z nerwów, zebry tupią nogami, oryxy biją się z oryxami, springboki nadsłuchują i co chwila zrywają się do krótkiego biegu całym stadem. Na dodatek nadchodzi słon. Wreszcie lwy podnoszą się, wykonują mały spacer leciutkim truchtem, co powoduje ucieczkę innych zwierząt, potem wracają na swoje pozycje.





Pewnego ranka wołają nas podekscytowani Włosi z sąsiedniego namiotu, przeżywamy przemarsz miodożerów (rateli), niewielkich ssaków (pół metra bez ogona) na krótkich nóżkach i o ostrych zębach, bardzo żarłoczne, nie wolno ich głaskać ani karmić bo mogą odgryść palec, mimo że wyglądają sympatycznie. Biegną tak szybko że nie zdążam sięgnąć po aparat.

Innym razem, przy Chudob jesteśmy w trakcie obserwacji kilku kudu przy wodopoju i żyraf śmiesznie zginających przednie nogi aby napić się wody, oraz „tańca” żyrafich samców, okładających się szyjami w walce o samicę o pieknych, czarnych oczach, nie zważając na możliwość złamania sobie szyji, a tu nadchodzi stado słonic z małymi słonikami, razem 25 sztuk. Wchodzą do wody, ochlapują się, obrzucają błotem, popychają, inne zwierzęta uciekają natychmiast.









Na ścieżkach parku łatwo też dać się zaskoczyć znienacka przez ktorąś z mniejszych antylop, hienę lub samotnego likaona.
Wracając już o zmroku, wybiegają nam na drogę dwa szakale i spóźniamy się trochę na zamknięcie bramy, wartujący strażnik musi otwierać specjalnie dla nas.

Na takim tropieniu zwierząt upływają dni w Etoshy, oczywiście im pobyt dłuższy tym więcej szans na spotkanie zwierząt. Mimo dwukrotnego tam pobytu i spędzeniu wielu dni nie udało nam się jednak zobaczyć ani gepardów, ani servala czy karakala.

Kiedyś wieczorem, dzieci pracowników parku, uczące się w tutejszej szkole zorganizowały wieczór muzyki i tańca. Zagrały bębny, dzieci śpiewały, tańczyły, spektakl trwał długo bo każdy miał swoje solo.









Kamping Namoutoni usytuowany w dawnym forcie na wsch. krańcu parku, w „żyrafim” regionie jest najmniej ciekawy, przynajmniej dla nas, znajduje się blisko szos prowadzących do Angoli, Botswany i przez Kapriwi do Zambii, to tu zajeżdżają autokary z wycieczkowiczami na obiad do restauracji i aby rzucić chociaż okiem na sprinboki, guźce i żyrafy. Wracajac z niego brzegiem suchego teraz jeziora też natrafiamy na żyrafy i 3 goniące się guźce, a w korycie wyschniętej rzeki na jedną hienę.
Tu, w gorący słoneczny dzień można zaobserwować „fata morganę” w postaci szerokiego stawu obramowanego kopulastymi krzakami.







Nadszedł nasz dzień wyjazdu, jeszcze na koniec przed bramą Anderssona zaglądamy do Ombika, w malutkim oczku wodnym usiłują wypluskać się trzy słonie, obok jakby z politowaniem patrzy na to grupa brodatych gnu.