Podróż poprzez bułgarskie Rodopy tropem lisa …

[Pixi]

Pewnego lipcowego poranka drugiego roku covidowego (2021) opuściliśmy gościnny camping « Predela » i udaliśmysię do niedalekiego Banska. Miasto położone jest w pobliżu trzech bułgarskich masywów górskich ; Riła, Piryn i Rodopy, choć najbliżej z niego jest na piryńskie szczyty.





Zaparkować w mieście niełatwo; wąskie uliczki, często jednokierunkowe, środek miasta tylko dla pieszych, wreszcie znajdujemy miejsce poniżej placu targowego na spokojnej uliczce z malutką rzeczką. Wyruszamy na miejski spacer.

Obraz Banska to przede wszystkim folklorystyczna dzielnica wzdłuż kilku uliczek obok kościoła św. Trójcy, składająca się z wiekowych domostw z XVII – XIX wieku. Każde otoczone wysokim, kamiennym murem z dekoracyjną bramą za którą kryje się dziedziniec z ozdobnym, solidnym domem – « kaszta »  a obok niego różne zabudowania gospodarcze.
Obecnie wiele z nich przekształcono na hotele i restauracje. Sklepy z pamiątkami proponują regionalne wyroby ; słynną ceramikę, tkaniny a nawet maski i figury kukerów w wersji dla turystów.











Kościół św. Trójcy  z 1835 roku z wysoką, charakterysyczną  wieżą, ulubionym miejscem gniazdowania bocianów, skryty jest za wysokim murem i otoczony ogrodem.



Poniżej, na placu zwraca uwagę rozbudowany kamienny monument, to pomnik Pasija Hilanderskiego.



Mnich, zwany „otiec Pasij” pochodził z Banska, spisał w 2 poł. XVIII w. historię narodu bułgarskiego, która rozpowszechniana potajemnie pobudzila naród do działania i wyzwolenia się spod okupanta tureckiego. Dlatego uważany jest za „ojca przebudzenia narodowego” Bułgarów. Nie zapominajmy,  że od XV w. terytorium Bułgarii znajdowało się pod panowaniem Turków Otomańskich aż do początku XX w.

W Bansku, co roku w sierpniu odbywają się festiwale muzyczne a zimą miasto staje się stolicą sportów zimowych.
Inną atrakcją jest linia kolejki wąskotorowej kursującej kilka razy dziennie między Sevtembri a Dobriniszte, Bansko jest jej przedostatnią stacją.

Z trzech dostępnych w okolicy masywów górskich, tym razem wybraliśmy Rodopy.
Droga do Dobriniszte prowadzi wzdłuż torów kolejki, której niestety nie zobaczyliśmy gdyż to nie była pora jej przejazdu. Potem zagłębiamy się w przełom rzeki Mesta. Niezbyt szeroka dolina zwęża się szybko, wąska szosa prowadzi licznymi zakrętami tuż nad rzeką ; na zboczach gór widać poszczególne sterczące skały. Najpierw w oddali na szczycie ukazuje się duża ich grupa « Svatbata » niby skamieniały orszak weselny, potem pojedyńcze skałki występują już całkiem blisko po obu stronach wąwozu, nieco dalej jest bardzo charakterystyczna skałka « Kupena », nasuwająca pewne skojarzenia…







Zatrzymujemy się na piwko w osobliwej, samotnej « mehanie », jej taras nadwieszony jest dosłownie nad wodą. Stolikom za blaty służą wielkie, kamienne płyty tutejszego łupka. W wystroju wewnętrznym widzimy różne ozdoby z korzeni, wiekowe naczynia cynkowe i gliniane, stare kilimy, fragmenty stroju regionalnego i wypchanego liska, hmm … wolelibyśmy spotkać go żywego.