A przecież drzewiej inaczej było.

Stefan Żeromski „Puszcza Jodłowa”
„Pierwszy, co wtargnął z oszczepem czy siekierą brązową w dłoni, z południa od strony Wiślan czy z północy od strony Mazowszan, przeszedł przed czasami, które ima i swoimi sposoby utrwala dla potomnych plotka człowieka, drżał pewnie w sobie patrząc struchlałymi oczyma w puszczę Łysicy. Widział bowiem wokół siebie drzewa srogie, zwartym ostępem stojące, wyniosłe, borem niedosięgłym dla szybkolotnego spojrzenia wyległe w dal milami. Lękliwa cześć napełniała jego duszę, gdy mierzył nieznane i niewidzialne, grube, obłe, potężne pnie podarte od przepęknięć i okapane obarami żywicy, na sto łokci wybiegające pod niebo. Krzywymi pazurami korzeni wszczepione między omszałe, sterczące i nawalone skrzyżałe, między rumowie, które zwietrzały kwarzec górski wytwarza – spłaszczonymi koronami chwiejące się za wiatrem tam i sam – obwieszone ciemnozielonymi wieńcami igieł ulistwienia – obarczone licznymi ramionami spławów potężnych – pachnące balsamicznym olejem w nasionach zawartym – śpiewały przed nim własny poszum swój, puszczańskie wzdychanie, niemowny śpiew, który wszystko ludzkie zna i wspomina. Z ciemnej lasu gęstwiny szedł na jego duszę, nastawał i napastował głos dawien-dawny, nieodmienny, głęboki wysoki: ostrzeżenie i napomnienie, śmiech i płacz, duma zamierająca w pustce głuchej. A skoro zamierała nuta lasowa, wyrywało się z puszczy wycie wilka albo hukanie pochutliwe puchacza i przejmowało serce człowieka straszną bojaźnią.”

bo chciałem dotrzymać danej Pixi obietnicy

dojścia do św. Mikołaja kaplicy,

ale drogę zagradzały mi ciągle drzewa kłody,

a ja nie jestem już młody i przesądny jestem,

że i tak nie mam scyzoryka, aby wyryć od Pixi pozdrowienie

i uznałem to za od Anioła Stróża ostrzeżenie

i zawróciłem, a Baba Jaga już nie czekała

- innych straszyć pognała.

I to by było na tyle.

Żegnajcie Góry Świętokrzyskie.

Chociaż w sumie kościół nie powala, ani od strony murów, ani od strony ołtarza i ambony, to jednak poza wawelskim ołtarzem są tu jeszcze inne skarby. Jest tak za sprawą biskupów krakowskich, którzy mieli siedzibę w Bodzentynie i ściągali tu wszystko, co mogli, a co było piękne i cenne. Naszą uwagę zwróciły stalle z barokowymi malowidłami przedstawiającymi sceny Męki Pańskiej.

W sumie - na pierwszy rzut oka nic nadzwyczajnego tu nie ma, lecz do kościoła warto zajrzeć, o ile się potrafi skupić uwagę na detalach i docenić zgromadzone tu dzieła sztuki.

W mieście w okolicy rynku stoi drewniany dom z 1809 roku, tzw. Zagroda Czernikiewiczów, w której mieści się oddział Muzeum Wsi Kieleckiej. Pikna chałupa! (A tak naprawdę dom, nie chałupa, bo to część starej zabudowy miejskiej).

W Bodzentynie znalazłoby się jeszcze parę miejsc do złożenia wizyty, ale nam to, co zdążyliśmy zobaczyć, musiało wystarczyć. Chłopaki jęczeli o obiad i trzeba było zjeść, a potem wracać do Warszawy.

Na ziemię kielecką jeszcze na pewno powrócę, bo tam moje korzenie...

Jest to pierwszy od zach. szczyt Pasma Łysogórskiego. Ze szczytu schodzimy na wsch. Po wyjściu z lasu mijamy kolejną wychodnię piaskowców kambryjskich i szerokim stokiem z pięknym widokiem na zamykającą horyzont Łysicę. 

Schodzimy w dół do Kamienicy Bęczkowskiej. Pochodzimy lewą stroną stoku. Po wyjściu na grzbiet idziemy prosto polną drogą w kierunku widocznego lasu. Droga przechodzi w ścieżkę.

2.55 Wymyślona 415 m. Na jej wsch. stoku niewielka wychodnia piaskowców. 

Na wprost widać stożek Łysicy i białą sylwetkę kościoła w Św. Katarzynie. Schodzimy do ścieżki i skręcamy w lewo. Szlak zaczyna stromo opadać w dół, najpierw nieco w lewo a następnie łukiem w prawo. Trawersem rozpoczynamy podejście na Krajeński Grzbiet. Dochodzimy do gruntowej drogi w Krajnie Pierwszym i nią do drogi asfaltowej.

3.20 Początek asfaltu. Mijamy górną stację wyciągu narciarskiego w Krajnie-Zagórzu i wychodzimy na Przełęcz Krajeńską przy drodze Kielce–Św. Katarzyna. Na przełęczy znajduje się parking i przystanek linii autobusowych. Szlak prowadzi nas asfaltem w lewo do Św. Katarzyny.