Pindos i Zagorochoria

[Pixi]

Grecka pocztówka to malownicze zatoczki, piaszczyste lub kamyczkowe plaże, romantyczne ruiny antycznych miast przesiąknięte wiekową historią... A góry ? Czy w Grecji  są wysokie góry ?

Są, to Pindos, pasmo wysokich gór na północy kraju ciągnące się przez 160 km, od okolic  Ioaniny do granicy z Albanią. Najwyższy szczyt – Smolikas 2 637 m npm.

Bardzo ciekawą jego część stanowi; masyw Timfi z najwyższą Dżamilą (2497 m.n.p.m.), wąwóz rzeki Vikos, a także region zwany Zagorochoria  gdzie znajdują się górskie wioski ze swoją bardzo specyficzną zabudową i systemem kamiennych ścieżek dla pieszej komunikacji pomiędzy nimi.





Najwyższe szczyty można zdobywać wędrując po znakowanych szlakach i korzystając ze schronisk. Skaliste góry, trudno dostępne szczyty o stromych zboczach, poprzecinane licznymi bystrymi strumieniami zachwycają imponującym pejzażem.



Dojazd : z Ioaniny drogą w kierunku Konitsy, po około 40 km, za Kalpaki skręt na wschód do miasteczka Papingo, aby dojechać  3 km wyżej do Mikro Papingo, miasteczka uczepionego na zboczach góry, będącego małą stolicą sportów zimowych i wspinaczkowych.

Zdecydowaliśmy się na wycieczkę pod szczyt Astraka (2436 m.n.p.m) i na przełęcz do schroniska (1950 m.n.p.m.). Szlak czerwony jest znakowany tabliczkami na drzewach ale głównie kolejnymi numerami na kamieniach, jest to odcinek narodowego szlaku nr 03.



Wyruszamy z Mikro Papingo, mijamy kapliczkę, po ostrym podejściu dochodzimy w lesie do źródełka a właściwie do wodopoju dla kóz. Po około 2 godz marszu jesteśmy już powyżej pasa roślinności, przy szlaku, pod drzewem trafiamy na obmurowane ujęcie wody. W jego cieniu, wcinamy batony energetyczne. Tu odchodzi niebieski szlak na Astrakę, właśnie człowiek i pies schodzą z góry, zamieniamy kilka słów z człowiekiem i przyjazne, odwzajemnione spojrzenia z psem.





Jeszcze godzinka i jesteśmy w schronisku. Na wejście na najwyższą Dżamilę (2497 m.n.p.m.) już za późno, na Astrakę także. Spoglądamy z tarasu na rozległą panoramę, widać podchodzących parami innych turystów.





Schodzimy tą samą drogą, podziwiając góry Timfi w zachodzącym słońcu.

[Pixi]

Następnego dnia objeżdżamy od południa masyw Timfi udając się do miejscowości Monodendri, to około 35 km.

Można z niej zejść na wędrówkę dnem przełomu rzeki Vikos. Trasa między Monodendri a Papingo wynosi około 12 km. Jej przejście zapewnia niepowtarzalne, niezapomniane wrażenia. Jest to największy wąwóz europejski o prawie pionowych ścianach, jego głębokość sięga od 600m do 1200 m a szerokość od 100 do 1000 m. Latem prawie nie ma w nim wody.



 



Można też tylko zapuścić „żurawia” do kanionu, podchodząc do jego brzegu obok monastyru Agia Parasevi, przejść po wąskiej półce skalnej do następnego punktu widokowego.



Nie schodzimy ..., opuszczamy masyw Timfi, jedziemy na południe.

[Pixi]

Na południe od masywu Timfi położony jest górski region zwany Zagori lub Zagorochoria, który liczy 46 wiosek i miasteczek o bardzo specyficznej architekturze, rozsypanych na wysokości od 500 do 1000 m npm. Komunikację pomiędzy nimi zapewniał system brukowanych kamieniami ścieżek zwanych „skala” i kamiennych mostów zbudowanych z lokalnych kamieni przez wędrownych budowniczych w bardzo przemyślny sposób.

W regionie zachowała się charakterystyczna architektura: budynki murowane z szarego, twardego wapienia, kryte dachami z szarego łupka, stojące przy ulicach brukowanych w charakterystyczny sposób. Kamienne mosty wsparte na łukach, wzniesiono, podobnie jak budynki, w XVIII –XIX w. Asfaltowe szosy wybudowano tutaj dopiero w II poł. XX w.



System oznakowanych szlaków pozwala na piesze wycieczki poprzez okoliczne mosty i wsie, często po lokalnych, dawnych, kamiennych ścieżkach używanych przez mieszkańców. 
Z wioski Vitsa położonej niedaleko Monodendri taka ścieżka (skala) prowadzi poprzez las i most zwany „Misiu”, zapewne od imienia fundatora, do następnego miasteczka  Koukouli. Doszliśmy tylko do mostu i musimy powrócić, aby dojechać do celu autem okrężną drogą.

[Pixi]

Po drodze mijamy wioskę Kipi i trzy mosty w jej okolicy.

Most "Kokori"







Przejście z Kipi do Koukouli umożliwiał najdłuższy z mostów, trójłukowy, zwany „Kologeriko”.

[Pixi]

Jedziemy jeszcze dalej do Kapesovo. Z niego postanowiliśmy zrobić dłuższą wycieczkę po takiej pięknie brukowanej „skali”, aż na górę do wsi Vradeto.

„Skala” czyli brukowana ścieżka pod górę zaczyna się 400 m za miastem, widać ją z daleka. Na początku  przechodzimy przez dwa mosty, dalej droga zygzakuje ostro pod górę niezliczoną ilością „pętelek”. Za kolejnymi zakrętami widać kolejne odcinki. Idzie się wygodnie, nie są to schody tylko odpowiednio ułożone z kamyków chodniki utwardzające drogę. Brzegi drogi mają trochę inny „wzorek” niż środek, aby ułatwić wejścia i zejścia. Niewysokie murki zabzpieczają drogę od strony przepaści. Niestety, skala nie jest już tak licznie uczęszczana jak dawniej i troszkę zarasta chwastami.













W osiedlu Vradeto na zboczu wysokiego na prawie 1250 m szczytu czeka na zdobywców niewielka restauracja. Wreszcie możemy wypić zbawienne piwko, bo wzdłuż drogi nie ma żadnego źródełka.

Schodzimy tę samą drogą.





Jest już wprawdzie od kilkudziesięciu lat szosa okrężna do wioski ale skalą przez górę jest bliżej i szybciej, jak powiedzieli nam spotkani na trasie tubylcy. Dla nas podejście tą skalą to tylko górska wycieczka dla przyjemności, dla nich jest to ciągle wygodna droga komunikacji między domem a „resztą świata”, spóścizna przodków....

[Pixi]

Wędrowiec spotkany na trasie ...



Inni przechodnie ...



Opuszczamy Zagorochorię przez misteczko Dilofo.



Ostatni rzut okiem na góry ... i jedziemy do odległej o 40 km Ioaniny.